BLAUWE DRAAK OF ZEEZWALUW GEVONDEN BIJ DE CANARISCHE EILANDEN
De Glaucus atlanticus ook wel Blauwe draak of zeezwaluw genoemd
Op en bij verschillende Canarische Eilanden zijn de vrij zeldzame Blauwe draken of zeezwaluwen, in het Spaans worden ze ‘dragones azules’ genoemd gevonden zowel op het strand als in het in het water . Het gaat in feite om een zeenaaktslak die donkerblauw gekleurd is en tot wel zes centimeter lang kan worden. Om te blijven drijven maakt de slak gebruik van een met gas gevulde blaas.
In de Spaanse kranten wordt ook wel gesproken van een nieuwe plaag want er zijn al tientallen exemplaren van de Glaucus atlanticus op diverse stranden gevonden. Dat gebeurde onder andere op het eiland Fuerteventura waar in de gemeente La Oliva meerdere blauwe draken werden gevonden. Maar er werden ook exemplaren gevonden op het Las Canteras strand van Las Palmas de Gran Canaria en bij de kust van Granadilla de Abona op Tenerife.
Er wordt ook geschreven dat er geen reden tot ongerustheid is. De blauwe draken kunnen tot zes centimeter groot worden maar de meeste volwassen exemplaren zijn niet groter dan 3 tot 4 centimeter. De blauwe draken zelf zijn ongevaarlijk maar omdat deze diertjes kwallen eten slaan ze ook het kwallengif op wat bij aanraking dan vrij kan komen. De kans daarop is echter zeer klein volgens de experts. Zij vragen wel aan iedereen om de kleine diertjes niet aan te raken of te storen en weg te houden bij kleine kinderen en baby’s.
Glaucus atlanticus of de blauwe draak of zeezwaluw is een drijvende zeenaaktslak die behoort tot de familie Glaucidae. Deze donkerblauwe soort met opvallende extremiteiten kan tot wel 6 cm lang worden, om te blijven drijven maakt de slak gebruik van een met gas gevulde blaas. De soort werd ontdekt tijdens de tweede ontdekkingsreis van James Cook naar de Grote Oceaan in 1772-1775. Aan boord waren de natuurwetenschappers Johann Reinhold Forster en zijn zoon Georg Forster, die de beschrijving in 1777 publiceerde.
De dieren hebben een langwerpig lichaam. Aan elke zijde zijn drie extremiteiten die eindigen in waaiervormige, vingerachtige cerata, waarmee ze kunnen zwemmen. Ze zijn zilvergrijs op de rugkant en licht- en donkerblauw op de buik. Omdat ze ondersteboven in het water liggen geeft dit een bescherming tegen predatoren die van boven zowel als van beneden zouden aanvallen. Ze zwemmen op hun rug en kunnen snel zwemmen.
Glaucus atlanticus is immuun voor het gif van neteldieren waaronder ook dat van het Portugees oorlogsschip. Ze oogsten de gifhoudende nematocysten van hun prooi en verdelen die over hun cerata als verdedigingsmechanisme. De slak voedt zich niet enkel met neteldieren maar zij eten ook andere zeedieren. De soort doet eveneens aan kannibalisme, dus ook soortgenoten worden gegeten.
Voortplanting
De zeenaaktslak is een hermafrodiet: een enkel exemplaar heeft dus zowel vrouwelijke als mannelijke geslachtsorganen.
De laucus atlanticus komt vrijwel over de hele wereld voor in tropisch en gematigd warm open zeewater.